Ruis en prikkels

Ik heb de afgelopen week een wat moeilijker week gehad. Mijn hoofd zit overvol met ruis. Dat betekend dat ik enorm veel gedachtes heb waar ik geen orde in krijg en soms gewoonweg niet naar te luisteren valt. Het voelt enorm ‘vol’ het is moeilijk te beschrijven. Gevolg daarvan is dat ik enorm veel last heb als er ook nog eens veel prikkels van buiten komen. Bijvoorbeeld van drukte. Ik zonder mij af en ik ben enorm moe.

Ik heb er dan ook voor gekozen om woensdag alleen ’s ochtends naar de boerderij te gaan en Donderdag ben ik helemaal thuis gebleven. ?Ik kan dan wel janken want ik raak het overzicht helemaal kwijt, heb onrust in mijn kont en tegelijkertijd komt er niets uit mijn handen. ?Ik heb dan meestal de radio of tv aan, meestal kijk of luister ik niet maar als ik het uitzet wordt het te stil en wordt ik gek van het geruis.

Lastig vooral als je wilt gaan slapen, ik kan enorm moe zijn maar zodra ik  op bed ga liggen is er oorverdovend lawaai waar je niet doof van wordt. De honden merken het ook. Aedan is super hyper en Bella vooral heel stil en knuffelig.

Ik heb tot nu toe nog geen manier gevonden om het te stoppen, Meditatie helpt niet, en afleiding is lastig.. Of teveel prikkels of ik weet van voren niet meer hoe het van achteren moet.

Dat mijn stortbak van het toilet er ook nog eens mee stopte helpt natuurlijk ook niet. Weer extra stress want dat betekend dat ik eerst de huismeester moest bellen, dat is al een opgave op zich, en dan vragen om hulp. Overigens komen ze dinsdag pas repareren ( hoop ik , zou natuurlijk ook nog een week kunnen duren als er iets vervangen moet worden)

Vandaag ging het een stuk beter, Ben zelfs even mee geweest de stad in en wat zon gepakt op een terrasje, maar ik ben wel eerder naar huis gegaan dan de anderen puur omdat ik zo vermoeid van alle drukte was. Thuisgekomen de hondjes uitgelaten en daarna ben ik even op de bank ik slaap gevallen voor een uurtje.

Morgen wordt het in ieder geval lekker weer en heb ik lamballen in de zon in het park met hondjes en vriendje op de planning staan. Dan zie ik maandag wel weer hoe de week gaat verlopen.

Ik weet precies hoe jij je voelt.

‘Ik weet precies hoe jij je voelt.’  Een klein zinnetje dat vaak gebruikt wordt door mensen uit mijn directe omgeving. Ik wil ze graag geloven maar ze liegen dat ze barsten.  Ze bedoelen het vaak goedmaar om te voelen hoe ik mij voel moet je hetzelfde meegemaakt hebben, en godzijdank is dat velen bespaard gebleven. 

Ze kunnen het zich proberen in te denken maar daar blijft het dan ook bij. Jammer genoeg komt uit datzelfde zinnetje vaak ook de ultieme oplossing voort (volgens diegene dan).

‘Ik weet precies hoe jij je voelt, en joh dat wordt wel weer beter, zo is het bij mij ook gegaan.’

Maar ik ben niet diegene en mijn brein werkt anders… Het is eerlijk waar vast lief bedoeld maar na de zoveelste persoon die dit tegen mij zegt kan ik die personen vaak wel achter het behang plakken.

Waarom irriteert mij dit? Omdat je ermee in een hokje wordt gezet. Het hokje depressieve PTSS’rs  en dat is te genezen en dus kop op.

Ik houd niet van hokjes politiek, ieder persoon met zijn psychische beperking is anders. En heeft dus ook aangepaste behandeling, immers als we allemaal hetzelfde waren dan hadden we een computerprogramma dat iedereen wel even zou genezen door de juiste dingen te zeggen.

Eigenlijk het enige wat ik hiermee wil zeggen tegen mensen is houd het bij jezelf als je met een ander praat over ervaringen uit het verleden of over huidige beperkingen. Je kunt vertellen hoe het bij jou ging maar ga niet vergelijken. We zijn allemaal anders, en gelukkig maar, want als iedereen van kaas hield en niet van de ham dan werd het een saai bestaan. Denk hierdoor niet dat je niet tot steun kunt zijn voor een ander want een luisterend oor is voor velen al een hele steun.

Een kort postje hier vandaag van mij, ik hoop verder in de week wat uitgebreider te posten. 

Control freak.

Ik ben een enorme control freak. Door een gebeurtenis in het verleden waarbij ik de complete controle kwijt was ben ik een beetje doorgeslagen naar de andere kant. Alles goed en wel heb ik het liefst dat alles 4 jaar van tevoren in drievoud op papier staat en een garantiecertificaat erbij dat, dat ook niet meer gaat veranderen. Tsja.. dream on want dat kan natuurlijk niet in het echte leven.

Zolang er niets veranderd of zolang ik de verandering zelf maak is er ook niets aan de hand. Maar als dat van buitenaf gebeurd is dat heel anders…

Een voorbeeld

Een aantal maanden terug had ik een weekplanning.

Maandags naar mijn spv’er

Dinsdag thuisblijven, er wordt vlees geleverd voor de hond en kat en omdat ze niet kunnen zeggen hoe laat precies plan ik verder niets in

Woensdag: Boerderij

Donderdag: Boerderij

Vrijdag: Begin van de middag naar de Fokker (Aedan was een paar weekjes oud, ik kwam bijna elke week) en papa zou mij daar ontmoeten om ook Aedan te zien en daarna mij mee te nemen naar Utrecht om te logeren

Goede planning toch?

Maandag ging goed, goed gesprek gehad, ik heb heel veel aan de gesprekken met mijn spv’er En ben nog vol vertrouwen voor komende dagen, alles is gepland, dat ik niet weet hoe laat het vlees geleverd wordt en ik het kan ophalen (groepsbestelling, ik moet het bij iemand ophalen) is te overzien omdat ik niets anders ingepland heb. Ik had wel te horen gekregen dat het meestal rond 10 uur geleverd wordt.

Dinsdag begon het gedonder. Om 10 uur heb ik nog niets gehoord. Misschien zijn ze gewoon wat later, geeft niets! Ik heb de hele dag.

10.30 Straks zijn ze ons vergeten, dat zou erg naar zijn, ik ben het weekend weg, dan heb ik geen eten voor Bella en Eshra en voor Aedan als hij komt…

11.00 Verdomme.. Ik raak lichtelijk in paniek. Ik check mijn telefoon en mail meerdere keren, misschien heb ik iets gemist. Heb ik wel bereik? Ik heb onrust in mijn kont en kan absoluut niet rustig stilzitten.. Marije doe niet zo stom, het komt heus wel vandaag denk ik bij mezelf. Maar ja , mijn verstand is er vaak wel, maar die overtreffende stem van paniek vaak ook..

12.00 Na een uur te hebben rondgedrenteld en continue mijn telefoon en mail checken beslis ik dat ik best wel even kan gaan bellen, gewoon even vragen of ze iets gehoord heeft. Dat is toch niet vreemd? Of wel? Misschien vind T. (van de groepsbestelling) het wel heel raar dat ik bel, dat ik een stalker ben of zo. Het is de eerste keer dat ik meebestel, straks mag het niet meer. Marije doe normaal, van 1 belletje  vind ze je heus niet raar

 12.30  Na nog een half uur met mezelf in discussie te hebben gezeten over wel of niet bellen besluit ik het erop te wagen.

Ik bel T. en ze verteld mij dat ze mij net wou bellen. Ze heeft contact met de leverancier gehad en er stond een fout op de site, op dinsdag wordt niet in Overijssel geleverd, het komt Vrijdag. Shit denk ik , dan moet ik schuiven, nou ja ik ben ’s ochtends nog thuis) Geen probleem zeg ik tegen T. Dat maakt niet uit , kun jij ook niets aan doen, ik hoor  het wel als het er vrijdag is. Dit alles vrolijk en onbezorgd.

Maar van binnen zit ik al in paniek en als ik opgehangen heb begint de penarie… Shit shit shit… Ok plan de campagne maken dan maar. Als het ’s ochtends gewoon geleverd wordt is er niets aan de hand. Kan ik daarna naar de fokker en gewoon paps daar ontmoeten.  Maar ja… en daar gaat ie dan: Wat als er later bezorgd wordt… Ik heb de fokker belooft langs te komen, en ik wil dat paps Aedan graag ziet.  En dan punt 2. Paps weet niet hoe laat hij vrij is, dat kan om 3 uur ‘s middags zijn maar ook pas om 8 uur.  Dat zijn 2 onzekerheden… op 1 dag!  En dus gaat mijn gedachten in versnelling 16 Alle mogelijke scenario’s af die die dag kunnen gebeuren… En geloof mij , dat zijn er heeeeel veel. Ik kan die waterval niet stoppen.

Ik slaap maar 2 uur die nacht, van vermoeidheid. ’s Ochtends ben ik een wrak. Ik heb Boerderij maar wil eigenlijk afzeggen. Dit keer wint mijn verstand, ga er maar heen dan heb je afleiding.

Maar ook op de boerderij loop ik verdwaasd rond. Alles gaat langzaam voor mijn gevoel, en ik moet verschrikkelijk moeite doen om gesprekken te volgen of te luisteren als iemand mij wat zegt. Mensen vinden dat ik er moe uit zie. Ik vertel dat ik slecht heb geslapen. Het is algemeen bekend dat ik slecht slaap, maar vannacht was dramatisch. Bella merkt dat ik niet goed in mijn vel zit en blijft veel in de buurt en zit op mijn schoot als ik ook zit om lekker te knuffelen.  Ik rook me het apezuur van de stress maar niets helpt.

Thuisgekomen eet ik en daarna zit ik wat op de tablet te klieren. Maar nog steeds speel ik scenario’s af. Naar bed en dan zie ik daarna wel weer.  De nacht is niet veel anders als de eerste en de donderdag verloopt hetzelfde… half in paniek en gestrest kom ik de dag door.  Thuisgekomen ben ik helemaal kapot. Dit gaat niet meer, ik heb slaap nodig, hop op tijd naar bed.

Dus om 20.30 lig ik op bed en zo rond 23.00 trek ik het niet meer. Ik begin te hyperventileren en de paniek kruipt naar buiten. 

En dan komt gedachte erbij dat ik papa misschien moet bellen, uitleggen dat vrijdag misschien een dikke zooi wordt en dat het mij spijt dat ik er zo’n zooi van maak. Dus na 5 minuten met mijn vinger boven de belknop te hebben gehangen bel ik hem op.

Hallo papa, en ik vertel hem van mijn probleem. Ik heb geen idee hoe laat het vlees geleverd word, dat ik dus niet weet of ik bij de fokker ben of thuis nog ben. Dat ik erop MOET wachten omdat het ingevroren vlees is. En dat ik ook echt wil dat hij Aedan ziet.

Paps zegt heel luchtig: Dat is toch geen probleem?

Niet? Denk ik…

Nee,  als het vlees geleverd is ga je gewoon naar de fokker en dan bel je mij even dat je daar bent, en zo niet dat rijd ik naar jou toe en dan als het geleverd is rijden we daarna naar de fokker…

Oh…

Dus…

 Dat vind je niet erg?

Nee hoor, daar moet je geen probleem van maken.

Geen probleem van maken, dat zegt mijn papa wel eens vaker, en ik wou dat ik daar eens naar kon luisteren…

Een grote last valt van mijn schouders af, We spreken af dat we het inderdaad doen zoals hij voorstelt en na een laatste : niet druk om maken van papa  hang ik op. Wat voel ik mij verschrikkelijk moe… 

Ik ga slapen en voor mijn doen slaap ik best goed die nacht.

Het is een uitgebreid voorbeeld maar misschien laat het jullie  een glimp zien van hoe mijn hoofd soms verschrikkelijk vermoeiend werkt.

Het vlees werd overigens om 10.00 uur vrijdags geleverd, ik ben daarna bij de fokker geweest en Papa heeft mij opgehaald aldaar en Aedan ontmoet.

De controle kwijtraken is iets waar ik mee aan de slag moet. Niet gemakkelijk maar ze van slag raken door zoiets kleins is niet fijn. Het is de eerste keer niet en zal ook de laatste keer niet zijn.

Het betekend ook niet dat mensen nu per se rekening ermee moeten houden. Ik kan niet verwachten dat iedereen zich aanpast aan mij , en dat wil ik ook niet, ik wil leren omgaan met de normale gang van zaken.

Hebben jullie wel eens heftig last van controle verlies? Ik ben erg benieuwd!

Hoe een angst voelt...

En zo is het misschien wat uit te leggen. De ene keer is er niets aan de hand, en dan ineens staat er die muur die een ander niet ziet....

Bespreekbaar?

Een stigma , dat zit er op de psychiatrie. En niet zo'n kleintje ook. Door de uitvoerige media van tegenwoordig horen we veel negativiteit over psychische beperkingen of klachten. Facebook, Twitter, online nieuwsartikelen, de krant, radio en tv. De meeste mensen denken bij psychiatrie aan mensen die gevaarlijk zijn. De moordenaar van een gezin die zwaar depressief was. De overvaller die borderline heeft en zo gaat het door. Jammer want talloze 'criminelen' hebben geen psychische problemen maar zijn heel 'normaal' waardoor er al snel over een kant gescheerd word. Niet gek want wij Nederlanders hebben niet voor niets het spreekwoord: Wat een boer niet kent dat vreet ie niet. En dat doelt niet alleen op dat bord bruine bonen van wijlen Bartje.
Maar hoe zit het dan wel met mensen met een psychische beperking? Zijn ze eng? Moeilijk om mee om te gaan? Gevaarlijk?
Welnee, maar jammer genoeg door datzelfde stigma durft menigeen met een psychische beperking er niet voor uit te komen omdat men zich schaamt of mensen van ze weglopen. Daar ben ik zelf ook slachtoffer van geworden.
Zelf ben ik een vrij open persoon, dat was ik in het hele begin niet zo, ik voelde me in een hokje gestopt, vooral niet over praten want de ervaring leerde, ook bij mij dat mensen van je weg rennen. Maar hoe langer ik er over nadenk hoe stommer ik dat vind. En als een ander het niet durft dan doe ik het. Ik begin deze blog met het idee om eens te kijken in het leven van iemand met een psychische beperking. Is het werkelijk zo zoals er in de tekstboeken beschreven staat? Of is het vanuit mijn kant misschien heel anders dan wat er gedacht wordt. Als ik hiermee 1 iemand over de drempel trek om toch een gewoon gesprek aan te gaan of een vriendschap met iemand met een beperking dan is mijn doel behaald.

Dus eerst een voorstelrondje.
Mijn naam is Marije, ik ben 29 jaar en woon in Zwolle. Ik heb een kat, en 2 honden waarvan 1 mijn psychiatrische hulphond is. Ik ben volledig afgekeurd voorlopig en ga daarom 5 dagdelen in de week naar Zorgboerderij 'Het Oosterbroek' in Luttenberg. Deze is onderdeel van het RIBW ( Regionale Instelling voor Begeleid Wonen).  Ik woon zelfstandig maar krijg 1 keer per week huishoudelijke ondersteuning en heb ambulante hulp op afroep wanneer ik het nodig heb (Denk aan moeilijke administratieve handelingen etc)
Ik ben gediagnosticeerd met ADHD, PTSS en een persoonlijkheidsstoornis NAO.
Klinkt dat al eng en onbekend? Ik zal het proberen uit te leggen in makkelijke taal

ADHD: Attention Deficit Hyperactive Disorder. Oftewel: Ik ben (verschrikkelijk) snel afgeleid. Zo kan ik de hele dag druk zijn met opruimen, is het aan het eind van de dag nog steeds een dikke teringzooi maar ligt alles 10 cm verderop. Frustrerend.. Want een ander denkt dat je lui bent, en jij snapt niet weer waar je moet beginnen. Het hyperactieve gedeelte zit vooral in mijn hoofd. Ik leg het altijd uit alsof ik een waterval in mijn hoofd heb die recycled. als ik klaar ben met alles een weerwoord geven of een plekje komt het weer boven aan en stroomt het weer lekker verder... Al eens een waterval geprobeerd te stoppen met je handen? geen succes, die dam die je heb gebouwd wordt vernield door de opbouwende kracht.

PTSS: Post traumatische stress stoornis. Eigenlijk heel simpel, door herhalende trauma's in het verleden heb ik nu last van stress en angst in het heden. Misschien klinkt het een beetje bekend als ik je vertel dat menig veteraan dit overhoud aan de oorlog. dat vuurwerk dat je afknalt met oud en nieuw kan een ware hel zijn voor een veteraan die een gevecht in de oorlog letterlijk herbeleefd.

Persoonlijkheidsstoornis NAO (niet anderzinds omschreven.) Hiervan zijn er velen. Borderline, Schitzofrenie, Meervoudige persoonlijkheids, Ontwijkend, Paranoide etc etc. en dus ook NAO , wat eigenlijk betekend dat ik niet in bepaald hokje van een bepaalde stoornis pas maar dat ik trekken heb van de afhankelijke en vermijdende persoonlijkheidsstoornis , en o ja ook die van paranoide.. ( en die klinkt vaak eng maar betekend alleen maar dat ik niemand echt vertrouw.)

Bij mij uit zich het voornamelijk bij chaotisch zijn, dingen vergeten, slechte dagen hebben waarbij ik niet naar buiten durf (zonder hulp) , pleinvrees, depressieve buien, en het moeilijk vind om iemand te vertrouwen. (en gaandeweg zullen jullie daar meer over leren kennen door wat ik schrijf.

Is dat alles wat ik ben dan ? Nee hoor, want ik ben ook nog eens een heel open persoon, vrolijk, creatief, passie voor dieren (voornamelijk honden en paarden)  ik ben zorgzaam en wil vooral iedereen het naar hun zin maken ( wat soms tegenwerkt voor mezelf.)

Ik wil minimaal 1 keer in de week hier wat posten, maar dikke kans dat het wat vaker gebeurd. Immers soms gebeurd er veel, en soms weinig. Voorlopig laat ik het hier bij. Kunnen jullie even inlezen en indien je vragen hebt ze stellen. En doe dat ook gewoon, ik beantwoordt ze graag. Het ultieme doel van deze blog is om dit alles bespreekbaar te maken en daar kunnen we hier een begin mee maken.