EDS

Ik weet het, ik weet het… ik loop verschrikkelijk achter met mijn blog en het enige excuus dat ik heb is dat ik compleet mijn ritme kwijt ben door alle gebeurtenissen afgelopen tijd.  Slap excuus lijkt het maar voor iemand die veel behoefte heet aan ritme helaas de waarheid.

In mijn laatste blogpost schreef ik dat ik de diagnose hypermobiel heb gekregen. Ondertussen heb ik daar veel informatie over opgezocht en veel gepraat met mensen die HMS of EDS hebben.

EDS staat voor Ehler Danlos syndroom en bijna iedereen met HMS gaf aan dat het slim is om mij daarop te laten onderzoeken. EDS is een bindweefsel ziekte die o.a. zorgt voor hypermobiliteit. Er zijn meerdere variëteiten maar bij mij zou het dan gaan om type 3 hypermobiliteit. Voor vele types van EDS is het aantoonbaar met een genetische test, helaas die van mij dan weer net niet. Dus heb ik vanmorgen tijdens de controle van mijn knie om een doorverwijzing gevraagd naar de Klinisch Genetica. Dat had nogal wat voeten in de aarde. Ik ben niet zo dapper met het vragen van dat soort dingen omdat ik bang ben dat mensen mij voor aansteller aanzien. Plan A was dat mijn beste vriendin mee zou gaan naar de afspraak, daarvoor zou ze vanuit Veldhoven (bij Eindhoven) de avond tevoren naar mij rijden en dan blijven slapen. Helaas werd ze ziek en besloten we gisteren dat we liever hebben dat ze goed uitziekt dan met mij mee te gaan. Tijd voor plan B. Dat hield in dat ik met alle macht zou proberen de moed te verzamelen om die doorverwijzing te vragen en zo niet dan ging mijn vriendin volgende week mee naar de huisarts om het daar te regelen.

Ik heb van de zenuwen amper geslapen en in de wachtkamer in het ziekenhuis zat ik mijzelf nog steeds op te fokken over de doorverwijzing. Toen werd ik binnen geroepen maar i.p.v Dr.E was daar een aardige arts assistente. Dr. E bleek afwezig en Dr. S , de orthopeed die mijn rug/bekken behandeld, verving hem, de arts assistente overlegde alles met hem buiten de kamer. In ieder geval voelde ik mij bij de arts assistente genoeg op mijn gemak om te vragen voor een doorverwijzing en na haar alles verteld te hebben waarom ik die doorverwijzing wilde hebben heeft ze overlegd met Dr. S. en sturen ze de doorverwijzing op. Mijn opluchting was groot en ik voelde me direct dom dat ik mij daar zo druk om gemaakt heb. Conclusie van het verdere onderzoek is dat de foto van mijn knie goed was, de breuk geheeld en dat ik de brace mag afbouwen met de fysiotherapeut. Daar moest ik vanmiddag ook heen dus gelijk met de fysio een plan gemaakt en natuurlijk oefeningen gedaan. Als ik de diagnose EDS krijg valt dat onder collageenafwijkingen en krijg ik ook chronische fysiotherapie vergoed, dat zou zooooo fijn zijn. Jammere is wel dat ik voor de Klinisch Genetica naar Groningen moet, helaas is er geen Klinisch Genetica in Zwolle. Dat gaat even reistijd kosten maar dat moet je er maar voor over hebben. Wel moet ik proberen uit zien te vinden of er familie leden zijn die bekend zijn met EDS/HMS of dingen herkennen zoals: vaak ontwrichtingen hebben of vaak door de enkels gaan etc. Van mijn moeders kant wordt dat heel lastig, van mijn vaders kant is het even zoeken.

Afgelopen week heb ik overigens nog een botscan gehad. Dat houd in dat ze ’s ochtends om 11 uur een radioactief goedje in mijn ader spoten, en dat ik toen naar huis mocht en veel moest proberen te drinken (lastig met een maagverkleining). Om 14.15 moest ik terug zijn voor de botscan. Dat is een soort grote CT machine. Voor een normale foto openen ze de belichting maar eventjes een miliseconde om de foto te maken , maar bij een botscan duurt een foto maken 5 minuten. Dat radioactieve goedje bind zicht aan een eiwit in je botten. Als je bot beschadigd is door bijv een breuk of slijtage dan komt daar meer eiwit bij vrij, op de foto zie je dan een lichtere plek. Zo kon ik mooi zien dat er in mijn knie hard gerepareerd werd en als verassing ook op de ribben die ik gekneusd had. Waarschijnlijk heeft daar toch een fractuur gezeten ipv alleen een kneuzing. De uitslag van de botscan krijg ik dinsdag. En Woensdag mag ik dan voor een DEXA scan weer naar het ziekenhuis. Dat is een botdichtheidsmeting. 2 weken daarna krijg ik telefonisch uitslag van de DEXA en van het bloedonderzoek.  Busy busy busy….

De boerderij heb ik afgelopen tijd weinig gezien, jammer voor mij, de hondjes en ook voor iedereen op de boerderij die ons mist.

Toch hoop ik dat ik na volgende week weer wat ritme op kan gaan pakken. Dan heb ik de meeste onderzoeken gehad en hoef ik mij enkel nog op de afspraakin Groningen te richten. Hoop ik tenminste…  We zullen zien.

Ik zal proberen weer elke week een update te schrijven, zolang ik het maar niet vergeet, maar je mag mij best helpen door eens aan te tikken hoor ! Weet ik ook eens of iemand nog mee leest haha.

Groetjes, Marije

Diagnose gekregen

Ik had al even niets meer gepost, dat komt voornamelijk omdat alles een beetje chaotisch is momenteel. Dat zorgt ervoor dat ik mijn overzicht verlies en ook veel dingen vergeet.

Wat is er in de tussentijd gebeurd:

Ik heb röntgenfoto’s gehad van mijn rug, de orthopeed heeft naar mijn rug en heupen gekeken maar vond deze niet versleten. Dat is mij in het verleden wel verteld dus was mijn vraag: waar komt die pijn elke keer dan vandaan. Het zit toch echt niet tussen mijn oren.  De dokter nam mij in ieder geval serieus en ik krijg binnenkort een botscan en een afspraak bij de osteoporose kliniek om er verder naar te kijken.

Verder kreeg ik een MRI van mijn knie. De uitslag daarvan heb ik vandaag gekregen. Naast dat er in mijn kuitbeen een scheurtje zat bleek er ook 1 in mijn scheenbeen te zitten. Verder blijk ik HMS te hebben. HMS staat voor Hyper Mobiliteit Syndroom.

De banden en pezen van mijn gewrichten zijn niet sterk genoeg en daardoor kan ik bijvoorbeeld mijn knieën verder overstrekken dan een ander ‘normaal’ persoon. Als gevolg daarvan ben ik dus doorgeklapt toen ik van het paard probeerde af te stappen. Ook de klachten van mijn rug en bekken kunnen daar vandaan komen. De spieren rond mijn gewrichten proberen de taak van de banden en pezen over te nemen en daardoor raken ze snel overbelast wat voor pijn zorgt.

Wat eraan gedaan kan worden? Niet bijzonder veel. Proberen door fysiotherapie om de spieren sterker te maken maar zonder ze over te belasten. Verder pijnstilling.

De diagnose is misschien niet leuk maar aan de andere kant een hele opluchting. Net als toen ik de diagnose ADHD kreeg vallen nu ook allemaal puzzelstukjes op hun plaats, alleen nu op lichamelijk vlak.

Wat mijn knie betreft, die mag nog 4 weken in de brace blijven, ik krijg fysiotherapie en dan terug voor een foto en controle.

Door alle ziekenhuisbezoekjes is het momenteel wel rommelig in mijn ritme en structuur en daar heb ik wel last van. Zoals eerder gezegd vergeet ik nu snel dingen en ook in huis is het chaotisch. Gelukkig heb ik hulp van het RIBW want anders zou het echt een zooitje worden ben ik bang.

Deze week wel weer een ochtend op de boerderij geweest en hopelijk kan ik binnenkort weer mijn eigen ritme op pakken.

Morgen eerst maar richting Utrecht en een weekendje bij paps verblijven met de hondjes voor Vaderdag en de verjaardag van een stief zus.

Happy b-day!

Drukke week gehad, voor mijn doen. Donderdag was ik jarig, en ben ik wezen lunchen met een vriendin (incl. gebak en gezang) en uit eten geweest bij de chinees met mams (nomnomnom).

Verder te horen gekregen dat ik 2 juni voor de MRI mag voor mijn knie, en een week later een afspraak voor de uitslag.

Zaterdag heb ik mijn verjaardag gevierd, daarvoor had ik heerlijke red velvet cupcakes gemaakt die goed bevallen zijn bij de visite.

Zaterdag avond na alle visite had ik het even te kwaad. Alle stress rondom mijn knie, mijn rug, en stress voor de verjaardag kwam eruit. Ik was helemaal kapot. Daarnaast ben ik teleurgesteld in een vriendin en geloof me, teleurstelling is lastiger dan boosheid.

En dan denk je lekker op tijd naar bed te gaan, dan kan je in ieder geval zondags lekker fris gaan trainen. Nou nee… Behalve dat ik last van mijn ribben had en geen houding kon vinden die lekker lag besloot half Zwolle voor mijn raam op de binnenplaats (het gebouw waar ik woon heeft een ‘U’ vorm , ik woon aan de binnenkant) lekker dronken te gaan schreeuwen. En door de vorm van het gebouw wordt dat geluid versterkt. Had ik beter in mijn vel gezeten dat had ik rustig mijn raam opengedaan en vriendelijk gevraagd of ze op wouden rotten. Maar aangezien ik er door heen zat had ik daar de puf niet voor. Dit is herhaaldelijk gebeurd tussen 1 en 5 uur ’s ochtends en ik vernam vanmorgen dat de overbuurvrouw wel tot 2 keer toe er wat van gezegd heeft. Het is alleen net dweilen met de kraan open. Nou weet ik wel dat ik in de binnenstad woon, en dat het lawaai niveau hoger is in het weekend , maar om voor mijn raam te gaan schreeuwen, waar de meesten sowieso niets te zoeken hebben, het is privé terrein, vind ik wat te ver gaan. Ooit, ooit als ik geld heb om te verhuizen woon ik in een mooi huisje met een tuin.. voor nu doe ik het er maar mee.

Maar ondanks dat ik vanmorgen dus geheel kapot was ben ik wel naar de hondentraining gegaan. Eerlijk gezegd meot het wel heel slecht met mij gesteld zijn als ik daar niet heen ga. Al zit ik enkel aan de zij lijn te kijken, ik knap er van op, het is mijn rust moment met fijne mensen waar ik mij thuis voel.

Dus voel ik mij nu weer wat energieker en heb ik iets meer vertrouwen in komende week.

Morgen moet ik naar het ziekenhuis voor mijn rug, eerst radiologie en dan orthopedie afdeling. Daar ben ik toch wel wat zenuwachtig voor… Mevrouw, u rug is niet goed… nee dat weet ik al, maar kunnen ze er ook wat mee, dat is wel spannend.

Verder door de week niet zo heel veel gepland, misschien dat ik een half dagje naar de boerderij ga.

Vrijdag ga ik een logeetje ophalen, zaterdag met haar naar de dierentuin in Emmen en Zondag gaat ze mee naar de training, 's middags breng ik haar weer terug naar huis.  Verder vooral maar rustig aan doen.

Hebben jullie nog leuke plannen?

Update

Tijd voor een update vond ik.

Dinsdag ben ik bij de dokter geweest en heb ik een doorverwijzing gekregen naar de afdeling orthopedie in het ziekenhuis voor mijn rugwervels die niet zo ok bleken te zijn op de röntgen foto’s van afgelopen zaterdag. Inmiddels heb ik daar bericht van en mag ik maandag de 26^e eerst naar de radiologie afdeling (voor foto’s lijkt mij) en direct daarna bij de orthopeed. Spannend en ik ben erg benieuwd.

Vrijdags ben ik naar de trauma chirurgie poli geweest voor controle van mijn knie. En dat ging niet zo goed als ik hoopte. Mijn knie is vreselijk instabiel en bij vergelijking van mijn andere knie bleek die ook niet ‘sjofel’ te zijn. Ik heb een brace gekregen en moet wachten op een oproep voor de MRI. Morgen (maandag) moet ik ze wel weer bellen, de brace die ik heb gekregen is een maat te groot en daardoor klap ik nog steeds naar achteren met mijn knie (en met naar achteren bedoel ik dus de andere kant op dan dat je knie zou moeten..)  Ook daar dus spannend wat er allemaal mee gaat gebeuren en wat er mis mee is.

Ergens is de val van Neel een zegen geweest, ze komen achter van alles dat mis is en er wordt nu goed naar gekeken. Maar het brengt ook zorgen , want tsja als het allemaal mis is dan is er ook kans dat ik geopereerd moet worden. Ik blijf heel hard tegen mezelf zeggen dat ik het stap voor stap moet bekijken maar dat is best moeilijk voor iemand die alle scenario’s afgaat… Een operatie op zich boeit me niet zo, zall pijn doen maar ach. Wat mij dwars zit zijn de honden. Die kunnen natuurlijk prima ergens logeren en zullen waarschijnlijk mij niet eens zo missen omdat er overal vriendjes zijn om mee te spelen, maar ik maak me zorgen om mijn psychische toestand als ik ze dagen moet missen. Vooral Bella is mijn steun en toeverlaat als ik het moeilijk heb. Gelukkig heb ik ook al een aanbieding gehad dat mocht ik geopereerd worden ik bij vrienden mag verblijven samen met de honden. Je maakt je immers zo druk over de honden dat je er nog niet eens over nadenkt wat je zelf gaat doen.. Denk niet dat ze mij naa huis laten gaan als ik helemaal alleen ben …

Dit wetende geeft mij weer wat rust en kan ik me voorlopig gewoon op de komende tijd focussen.

Mijn ribben doen overigens nog wel zeer, vooral ’s nachts, en daarvoor slik ik ’s nachts ook pijnstilling, overdag niet meer. Mijn schouder doet helemaal niet zeer meer dus die is weer opgeknapt. Dat is iig 1 ding wat niet meer kapot is haha.

De boerderij houd ik op de hoogte maar ik ga volgende week nog niet heen. Dit voornamelijk omdat ik het gehobbel heen (1 uur) en terug (nog 1 uur) in het busje niet zie zitten. Daarnaast kan ik er nu ook niets uitvoeren. Als het volgende week goed gaat ga ik de week erna weer heen. Wel een beetje jammer omdat ik donderdag jarig ben en een high tea zou doen op de boerderij om te vieren. Ik stel dat dus nog even uit en dan vieren we het later.

Donderdag jarig dus. 30 jaar wordt ik, en zaterdag vier ik het voor wie gezellig langs wil komen met koffie/thee en gebak. Ik doe niets uitgebreids, lekker simpel.

Volgende week weer een update!

Ritme Kwijt

Ik ben op vakantie geweest de afgelopen 2 weken. Hartstikke fijn omdat ik lekker bij kon komen maar aan de andere kant is het soms ook vervelend. Ik wordt dan namelijk wel uit mijn vaste ritme gerukt en dat is lastig. Zo begin ik dan te vergeten welke dag het is, vergeet ik mijn wekelijkse blog te schrijven en nog zo’n mooi voorbeeld, ik vergeet de helft van de tijd mijn medicatie. Puur omdat mijn ritme anders is dan thuis. Thuis staat alles op zijn plek als ik naar bed ga, doe ik mijn lenzen uit en neem ik mijn medicijnen in. Maar bij vriendin lief staat alles net anders en vergeet ik mijn medicatie te nemen en soms zelfs mijn lenzen uit te doen. (En dan denk je soms ’s ochtends dat je ogen spontaan genezen zijn, het moment dat je realiseert dat je, je lenzen nog in hebt is even een teleurstelling.)

Ik heb wel heerlijk bijgeslapen bij mijn vriendin, en de 2^e week kwam er nog een vriendin met haar honden gezellig bij. Dus waren we met 4 man (2 dinnetjes, ik en vriend van dinnetje)

, en 5 honden.  Nou ja… 4 honden en een aanhangsel want Bella telt eigenlijk niet mee :p.

Ik heb op vakantie ook weer wat paard gereden, voornamelijk gestapt op een fries genaamd Neel, en een paar pasjes gedraafd, wat mijn heupen gelukkig niet erg vonden.

Ook een heerlijk dagje sauna stond op de planning met zijn 3en en dat was genieten. Heerlijk ontspannen en vooral mijn rug en heup vinden de warmte heel erg fijn, de nacht na de sauna heb ik dan ook heerlijk geslapen.

Afgelopen zaterdag avond zouden wij weer terug, maar niet nadat ik nog even ’s middags op Neel gestapt had. En toen veranderde alles….

Ik maakte een miscalculatie hoe hoog ik mijn been moest opzwaaien, en paardlief ging alvast lopen. Ik kwam met mijn been achter het zadel terecht en een poging alsnog in het zadel te komen werkte niet dus bedacht ik dat ik maar af zou stappen, dat was op zich geen slecht plan maar ik kwam verkeerd terecht waarbij mijn knie flink naar achteren klapte, en ik met mijn rechterschouder en borstkas op de grond klapte waarbij mijn long even inklapte.

Nu heb ik vaker een ingeklapte long gehad dus ipv in paniek raken ademde ik heel hard uit (in gaat op dat moment niet) en toen dat was opgelost stond ik op en stapte ik , het zij met pijn, weer op het paard, want erop zal ik altijd als ik eraf val. Vriendin lief hield paardje wel even vast maar na 2 rondjes stappen werd duidelijk dat de hoeveelheid pijn toch wel wat meer dan normaal was en wilde ik naar het ziekenhuis. Vriendinnetje even gevoeld om zeker te weten dat de ribben niet gebroken waren anders hadden we op een ambulance gewacht (dit omdat een gebroken rib je long zou kunnen perforeren).

Met een enorme hoeveelheid gevloek en flink wat tranen zijn we onderweg gegaan naar het ziekenhuis in Veldhoven. Ik heb best een hoge pijngrens maar dit was niet grappig meer. Ik had verschrikkelijk moeite met ademhalen omdat mijn ribben zo’n zeer deed.

In het ziekenhuis gekomen werd ik snel gezien en kreeg ik ook al snel pijnstillers. Eerst paracetamol, wat niet zoveel doet, maar uiteindelijk ook een spuit morfine, en daar werd ik erg blij van want zolang ik nu rechtop stil zat deed het bijna geen pijn meer.

Er werden foto’s gemaakt van mijn rug, schouder, borstkas terwijl ik stond en toen moest ik gaan liggen voor foto’s voor mijn knie… aiaiai, ik heb een partij staan vloeken en schelden want gaan liggen met vers gekneusde ribben is geen leuke grap. Gelukkig was het snel gedaan en nadat ze ook nog even bloed hadden getrokken voor de zekerheid mag je lekker wachten. Op dat moment duurt alles lang maar als ik erop terug kijk ging het nog vrij vlot.

De uitslag is dat ik een gekneusde schouder, gekneusde ribben heb en een fractuur in het kopje van mijn kuitbeen. Die fractuur is alleen niet geheel door dus zie het maar als een scheur. Aan het kopje van de kuitbeen zit een pees/band van je knie vast. Door de kracht waarmee mijn knie naar achteren geslagen is heeft die band dus bijna de kop van het bot afgerukt. Ik heb geluk gehad want als het werkelijk gebroken was geweest had ik geopereerd moeten worden.

Wel werd er ook nog een opmerking gemaakt dat bij 2 borstwervels op de röntgen te zien was dat er een afwijking aanwezig was. Dit had niet met het huidige ongeval te maken maar was wel fijn om te weten omdat ik de laatste keren daar pijn heb gehad toen ik door mijn rug ging. Ik ben dan ook vandaag bij de huisarts geweest daarvoor en heb een doorverwijzing gekregen naar de orthopeed omdat ik wil dat daar naar gekeken word. Ik heb vaak genoeg last van mijn rug en wie weet kan er wat aan gedaan worden.

Verdere advies was vooral rust. Pootje omhoog. Ik heb een drukverband om mijn knie en mocht na 3 dagen mijn brace of tubigrip omdoen. Maar beide opties zakken na 2 stappen af, of in het geval van de tubigrip (elastische stoffen buis) trek ik hem omhoog, laat ik los en rolt ie naar mijn kuit omlaag…

Dus verbind ik nu mijn been elke dag zelf opnieuw (ik had dat maandag laten doen bij de assistente van de huisarts, maar volgens mij hebben zij geen verbandleer in het vakkenpakket gehad ….) en Vrijdag mag ik naar de poli afdeling van de afdeling trauma chirurgie in het Sophia ziekenhuis voor controle. Ik gok erop dat ze een controle foto gaan maken , maar heb eigenlijk geen idee. Wat ik wel weet is dat mijn knie nog steeds om de haverklap naar achteren klapt en dat goed zeer doet.  Het zal zijn tijd wel nodig hebben.

Betekend dus ook dat ik komende week , en misschien volgende week niet op de boerderij ben. Ik zie het niet zo zitten om een uur heen en een uur terug in een hobbelende bus te zitten met gekneusde ribben (ouch) en dan ook nog eens op de boerderij uit mijn neus moeten peuteren omdat ik niets kan doen….  Dan liever thuis en comfortabel.

Volgende week ben ik jarig en dat had ik op de boerderij willen vieren met een high tea maar ik denk dat ik dat maar uitstel tot ik weer terug ben. Dan maar verlaat…

Gelukkig krijg ik van alle kanten hulp en ben ik nog redelijk mobiel. Plus dat slapen ’s nachts mij nog meevalt (mede dankzij flinke pijnstillers) ondanks de pijn. Het komt wel weer goed.

En nu weer mijn gewone ritme oppakken, dan krijgen jullie ook weer wekelijks een verslagje!

Vakantie!

Een beetje laat maar dan toch nog even een update.

Ik ben op vakantie, niet naar een warm land ofzo of een of andere camping, maar naar mijn beste vriendinnetje die in omgeving Eindhoven woont. Om een of andere reden kom ik altijd helemaal bij als ik bij haar (en haar vriend) thuis ben.  Standaard slaap ik de eerste 2 of 3 dagen veel  en voer ik dus niet veel uit. Ik hobbel mee naar de verzorgpaardjes van haar en we trainen een beetje met de honden. Gisteren ben ik wel naar de kapper geweest (was weer hoog nodig) en heb ik dus weer een lekker kort koppie.  Vandaag nog even op een paard gezeten van een vriend van dinnetje, en dat mag ik komende 2 weken elke dag als ik wil , dus dat is ook erg leuk.

Volgende week komt er nog een vriendin met haar honden en gaan we lekker een dagje naar de sauna voor pure ontspanning. Telefoon in de kluis, kleren uit en vrijheid blijheid!

Vrijdag wordt mijn zus ingeleid voor har bevalling, als de kleine al niet eerder besluit te komen. Spannend , weer een nieuw familielid :D Ik hoop dat alles goed gaat.

Voor nu heb ik niet veel te melden, maar ik kom vast nog wel wat tegen komende anderhalve  week. Voor nu wens ik iedereen een fijne vakantie, en hopelijk lekker weer erbij!

Puppies en CIZ

Ik ben deze week niet op de boerderij geweest, reden daarvoor was dat ik vroedvrouw mocht spelen bij de fokker van Aedan. Maandag gaf de teef (vrouwelijke hond voor de leken) een temperatuurdip aan. Meestal komen de puppies dan binnen 24 uur. Dus heb ik Aedan naar de oppas gebracht, die is namelijk te druk om erbij te zijn, en ben ik met Bella op de trein gestapt naar Emmeloord. Daar kwam de eerste uitdaging, want in mijn haast vergat ik even dat om half 3 de trein en bus volgeladen zit met studenten.. oeps!  Wel een heel leuk gesprek gehad op het station met een echtpaar waarvan de man ook paniekaanvallen had en die vroeger met 3 duitse herders trainden. Ze waren erg onder de indruk van Bella. De busreis was vervelend druk en ik heb mij vooral met Bella bezig gehouden zodat ik minder op de omgeving zat te letten.

Jammer genoeg voor mij besloot Diva, de teef, dat ze nog niet wou bevallen dus ben ik een aantal nachten blijven slapen. Woensdag belde echter mijn begeleidster van het RIBW over mijn indicatie aanvraag bij het CIZ. Er klopte een aantal dingen niet voor de aanvraag, er was een oudere diagnose meegestuurd, dat ging zij oplossen, maar ze wouden ook informatie van Dimence waarom ik meer dagbesteding nodig had en waar ik het afgelopen jaar mee bezig ben geweest, en dat moest vinnen 2 dagen geregeld worden. Nu heb ik wel eens eerder verteld dat Dimence niet altijd de zaakjes op orde heeft dus ik was verschrikkelijk boos en moest er ook van huilen. Toen ik eindelijk mijn SPV ‘er te pakken had gekregen heeft zij dit uiteindelijk allemaal geregeld met mijn begeleidster en hoefde ik mij daar voorlopig niet meer zorgen om te maken. 

Donderdag ochtend besloot Diva dat ze er klaar voor was en zijn er 2 prachtige pups geboren. Erg leuk om ook eens een bevalling bij een hond mee te maken. En raar om te bedenken dat ook Aedan ooit zo klein was.

’s Avonds kon ik met de wederhelft van de oppas meerijden naar huis, dat was erg fijn want na een paar gebroken nachten en stress vanwege het CIZ was de koek wel een beetje op, ik zag dan ook als een berg op tegen de reis terug.

Het was ontzettend fijn om Aedan weer te zien, ik heb hem die dagen echt heel erg gemist. Het is een ontzettend druk ventje dus als het dan ineens stil is om je heen en je niet wakker wordt van een hond op je hoofd die je aflikt dan is dat even afkicken.

Vandaag kreeg ik een belletje van mijn begeleidster en helaas geen positieve. De aanvraag is afgewezen. Voornamelijk omdat ik onder behandeling sta en dat prioriteit heeft over dagbesteding, ook al zie ik mijn ‘behandelaar’ maar eens in de 2 weken nu…. Daarnaast heeft het CIZ mijn hele indicatie nog maar eens onder de loep genomen en vinden ze dat ik mijn huishoudelijke ondersteuning, die nu onder het AWBZ valt moet gaan zoeken bij de WMO bij de gemeente… zucht…

Door alle veranderingen in de zorg die komen, en nu al beginnen doet iedereen met indicaties moeilijk. Ik voorzie nu dan al problemen met het aanvragen bij de WMO , ook al zegt mijn begeleider dat ik dat gewoon zou moeten kunnen krijgen… maar ja , dat zeiden ze van de indicatie aanvraag ook dus ik geloof ondertussen helemaal niets meer.

Puntje bij paaltje komt het erop neer dat ik beter geen aanvraag had kunnen doen want nu is het een zooitje…

Wel heb ik dan maar bedacht dat als ik eraan toe ben meer te doen ik dan i.p.v. meer dagdelen op de boerderij ga kijken of ik vrijwilligerswerk kan doen met de honden bij bijvoorbeeld De Zonnebloem Stichting. Voorlopig doe ik maar even helemaal niets, nog meer tegenslagen zie ik niet zitten, ik ben er even klaar mee.

De veranderingen en bezuinigingen in de zorg zouden in 2015 van start gaan maar daar wordt nu al mee begonnen geloof ik… Merken jullie hier ook al wat van? 

Typische klunsigheid

Na vorige week flink ziek te zijn geweest voel ik mij deze week weer een stuk fitter.

Tijd om het normale leven weer op te pakken. Dinsdag had ik een afspraak over de ophoging van mijn CIZ indicatie. CIZ is het bedrijf/orgaan dat indicaties afgeeft voor dagbesteding maar ook AWBZ uren.

In mijn geval ging het om ophoging van mijn dagbesteding. Momenteel heb ik namelijk 5 dagdelen ter besteding die ik nu voldoe in 2,5 dag. Omdat regulier werk er hoogstwaarschijnlijk niet meer inzit is uitbreiding van mijn dagbesteding een goede volgende stap volgens mijn behandelaren. Dus als eerste heb ik een motivatiebrief geregeld van mijn behandelaren, althans , dat was het idee maar helaas kreeg ik een dag van tevoren geen motivatiebrief maar een oud zorgplan dat niet meer up to date was. Jammer, ze zijn niet altijd up to date bij mijn behandeling wat betreft de papieren…

Maar goed ik dus naar de indicatie aanvraag. Daar werd mij verteld dat het CIZ nog maar 10% van de aanvragen van het RIBW controleerd. Voel je hem al aankomen? Ja dus.. ik zat mooi bij die 10%. Dat betekend dat ik binnen 2 weken hoor of mijn aanvraag geaccepteerd is. In de tussentijd kan het CIZ mijn begeleider van het RIBW bellen of ze bellen mij zelf. Hoe dan ook moest ik mij geen zorgen maken, het was enkel een ophoging. Ik wil heel graag zeggen dat ik mij daar geen zorgen om maak maar stiekem ga ik er toch van in de zenuwen zitten. 2 weekjes zenuwen dus.

Ook weer na 2 weken van afwezigheid naar de boerderij geweest. Jammer om te merken dat in mijn afwezigheid de eetgroep in de soep is gelopen.  Dat is vooral jammer voor de mensen die zich opgegeven hadden maar dat maakt wel duidelijk dat als ik er niet ben ik beter de eetgroep kan overslaan. Ik had overigens niet veel energie deze week. Na uit verveling en frustratie maar cupcakes te hebben gebakken op woensdag heb ik donderdag eigenlijk niets uitgevoerd behalve met de hondjes gewandeld en in een stoel voor de kachel te hebben gesoest..

Gisteren had ik ook weer een stuntel moment. Ik zou gaan douchen, stapte op een lege shampoo fles en gleed daarbij onderuit. Bij een loze poging om te blijven staan trok ik het douchegordijn incl roede naar beneden , sloeg ik met mijn hoofd tegen de muur en verdraaide ik mijn rug.. Au!, gelukkig blijkt het redelijk mee te vallen, heb ik alleen een zere plek en een pijnlijke rug. Ik overleef het wel maar het was nou niet bepaald hoe ik het weekend in wilde gaan.

Hopelijk is het weekend mij beter gezind en kan ik maandag weer fris aan een nieuwe week beginnen!

Geniet allemaal van het weekend!

Ook tijdens griep een beperking...

Ik ben afgelopen week behoorlijk ziek geweest en ben nog steeds eigenlijk ziek. Buikgriep. Jakkes en daardoor zit ik veel binnen. Nou zou je denken dat je daardoor ook niet veel meemaakt op het gebied van je psychische beperking maar dat valt nog best tegen.

Ten eerste moet je dingen gaan afzeggen die je belooft hebt. Afspraken verzetten etc.

Eerst maar eens naar de boerderij gebeld en ook nog even eraan helpen herinneren dat de eetgroep geregeld moet worden. Zou ik dat niet zeggen dan vergeten ze het waarschijnlijk :P  Ik voel mij op dat moment schuldig dat ik die groep niet kan doen. Dat ik een legitieme reden heb, griep,  voelt voor mij niet zo legitiem. Maar ja, al lag ik in het ziekenhuis met een gebroken rug vind ik het nog niet legitiem.

Nee zeggen of een weerwoord geven is ook zo iets moeilijks. Naast het boerderij gebeuren zou ik vrijdag ochtend oppassen op het dochtertje van een vriendin. Donderdagmiddag spreek ik betreffende vriendin en geef aan dat morgen niet echt gaat werken.  Ah joh de wc bij mij is ook dichtbij , en omdat ik er niets op durf te zeggen grap ik lekker mee. Ja is ook zo , ik zie je morgenochtend dan wel.

Maar het zit me dwars als ik weer op de bank zit.. Ik heb buikgriep , flink ook en  voel mij totaal niet in staat om op te passen.. Maar duidelijk vind ze dat het wel meevalt, ben ik zo’n aansteller dan? Na een flinke discussie met mijzelf besluit ik door te pakken. Belabberd op de bank bij een ander terwijl ik ziek ben kan niet de bedoeling zijn, dus hoe schuldig ik mij ook voel , en klaar voor een reactie vol schuldigmakende feiten stuur ik een berichtje dat ik erover nagedacht heb en dat ze echt andere oppas moet regelen. Ik verstuur het en maak me vervolgens klaar voor de vriendinnenoorlog van de eeuw… M’n telefoon laat horen dat ik een berichtje heb en even durf ik niet te kijken… toch maar doen dan heb ik het gehad. Een vrolijk berichtje staat er : Geeft niets joh! Haha ik regel wel wat anders.

Oh pfewww dat scheelt , maak ik er weer een drama van… En ja dat is precies wat ik doe…. Je zou denken dat ik mijn goede vriendinnen toch wel beter ken dan vandaag en dat soort dingen durf te zeggen, maar ik durf niemand 100% te vertrouwen dus ook daar twijfel ik wel eens aan. Dat ligt niet aan mijn vriendinnen maar bij mij. En vooral voor mijzelf is dat erg lastig.

Voor nu heb ik in iedergeval alles kunnen regelen voor mijn weekje ziek zijn. Hopelijk voel ik me tegen zondagochtend beter zodat ik toch nog naar de hondentraining kan , al is het alleen maar om te zitten theeleuten.. Ben ik er even uit. Enige echt positieve wat ik uit ziek zijn kan halen is dat de kilo’s eraf vliegen. Tsja ik weet wel dat dat voornamelijk vochtverlies is maar het staat wel mooi op je weegschaal :P

Tot de volgende keer J

Ruis en prikkels

Ik heb de afgelopen week een wat moeilijker week gehad. Mijn hoofd zit overvol met ruis. Dat betekend dat ik enorm veel gedachtes heb waar ik geen orde in krijg en soms gewoonweg niet naar te luisteren valt. Het voelt enorm ‘vol’ het is moeilijk te beschrijven. Gevolg daarvan is dat ik enorm veel last heb als er ook nog eens veel prikkels van buiten komen. Bijvoorbeeld van drukte. Ik zonder mij af en ik ben enorm moe.

Ik heb er dan ook voor gekozen om woensdag alleen ’s ochtends naar de boerderij te gaan en Donderdag ben ik helemaal thuis gebleven. ?Ik kan dan wel janken want ik raak het overzicht helemaal kwijt, heb onrust in mijn kont en tegelijkertijd komt er niets uit mijn handen. ?Ik heb dan meestal de radio of tv aan, meestal kijk of luister ik niet maar als ik het uitzet wordt het te stil en wordt ik gek van het geruis.

Lastig vooral als je wilt gaan slapen, ik kan enorm moe zijn maar zodra ik  op bed ga liggen is er oorverdovend lawaai waar je niet doof van wordt. De honden merken het ook. Aedan is super hyper en Bella vooral heel stil en knuffelig.

Ik heb tot nu toe nog geen manier gevonden om het te stoppen, Meditatie helpt niet, en afleiding is lastig.. Of teveel prikkels of ik weet van voren niet meer hoe het van achteren moet.

Dat mijn stortbak van het toilet er ook nog eens mee stopte helpt natuurlijk ook niet. Weer extra stress want dat betekend dat ik eerst de huismeester moest bellen, dat is al een opgave op zich, en dan vragen om hulp. Overigens komen ze dinsdag pas repareren ( hoop ik , zou natuurlijk ook nog een week kunnen duren als er iets vervangen moet worden)

Vandaag ging het een stuk beter, Ben zelfs even mee geweest de stad in en wat zon gepakt op een terrasje, maar ik ben wel eerder naar huis gegaan dan de anderen puur omdat ik zo vermoeid van alle drukte was. Thuisgekomen de hondjes uitgelaten en daarna ben ik even op de bank ik slaap gevallen voor een uurtje.

Morgen wordt het in ieder geval lekker weer en heb ik lamballen in de zon in het park met hondjes en vriendje op de planning staan. Dan zie ik maandag wel weer hoe de week gaat verlopen.

Ik weet precies hoe jij je voelt.

‘Ik weet precies hoe jij je voelt.’  Een klein zinnetje dat vaak gebruikt wordt door mensen uit mijn directe omgeving. Ik wil ze graag geloven maar ze liegen dat ze barsten.  Ze bedoelen het vaak goedmaar om te voelen hoe ik mij voel moet je hetzelfde meegemaakt hebben, en godzijdank is dat velen bespaard gebleven. 

Ze kunnen het zich proberen in te denken maar daar blijft het dan ook bij. Jammer genoeg komt uit datzelfde zinnetje vaak ook de ultieme oplossing voort (volgens diegene dan).

‘Ik weet precies hoe jij je voelt, en joh dat wordt wel weer beter, zo is het bij mij ook gegaan.’

Maar ik ben niet diegene en mijn brein werkt anders… Het is eerlijk waar vast lief bedoeld maar na de zoveelste persoon die dit tegen mij zegt kan ik die personen vaak wel achter het behang plakken.

Waarom irriteert mij dit? Omdat je ermee in een hokje wordt gezet. Het hokje depressieve PTSS’rs  en dat is te genezen en dus kop op.

Ik houd niet van hokjes politiek, ieder persoon met zijn psychische beperking is anders. En heeft dus ook aangepaste behandeling, immers als we allemaal hetzelfde waren dan hadden we een computerprogramma dat iedereen wel even zou genezen door de juiste dingen te zeggen.

Eigenlijk het enige wat ik hiermee wil zeggen tegen mensen is houd het bij jezelf als je met een ander praat over ervaringen uit het verleden of over huidige beperkingen. Je kunt vertellen hoe het bij jou ging maar ga niet vergelijken. We zijn allemaal anders, en gelukkig maar, want als iedereen van kaas hield en niet van de ham dan werd het een saai bestaan. Denk hierdoor niet dat je niet tot steun kunt zijn voor een ander want een luisterend oor is voor velen al een hele steun.

Een kort postje hier vandaag van mij, ik hoop verder in de week wat uitgebreider te posten. 

Control freak.

Ik ben een enorme control freak. Door een gebeurtenis in het verleden waarbij ik de complete controle kwijt was ben ik een beetje doorgeslagen naar de andere kant. Alles goed en wel heb ik het liefst dat alles 4 jaar van tevoren in drievoud op papier staat en een garantiecertificaat erbij dat, dat ook niet meer gaat veranderen. Tsja.. dream on want dat kan natuurlijk niet in het echte leven.

Zolang er niets veranderd of zolang ik de verandering zelf maak is er ook niets aan de hand. Maar als dat van buitenaf gebeurd is dat heel anders…

Een voorbeeld

Een aantal maanden terug had ik een weekplanning.

Maandags naar mijn spv’er

Dinsdag thuisblijven, er wordt vlees geleverd voor de hond en kat en omdat ze niet kunnen zeggen hoe laat precies plan ik verder niets in

Woensdag: Boerderij

Donderdag: Boerderij

Vrijdag: Begin van de middag naar de Fokker (Aedan was een paar weekjes oud, ik kwam bijna elke week) en papa zou mij daar ontmoeten om ook Aedan te zien en daarna mij mee te nemen naar Utrecht om te logeren

Goede planning toch?

Maandag ging goed, goed gesprek gehad, ik heb heel veel aan de gesprekken met mijn spv’er En ben nog vol vertrouwen voor komende dagen, alles is gepland, dat ik niet weet hoe laat het vlees geleverd wordt en ik het kan ophalen (groepsbestelling, ik moet het bij iemand ophalen) is te overzien omdat ik niets anders ingepland heb. Ik had wel te horen gekregen dat het meestal rond 10 uur geleverd wordt.

Dinsdag begon het gedonder. Om 10 uur heb ik nog niets gehoord. Misschien zijn ze gewoon wat later, geeft niets! Ik heb de hele dag.

10.30 Straks zijn ze ons vergeten, dat zou erg naar zijn, ik ben het weekend weg, dan heb ik geen eten voor Bella en Eshra en voor Aedan als hij komt…

11.00 Verdomme.. Ik raak lichtelijk in paniek. Ik check mijn telefoon en mail meerdere keren, misschien heb ik iets gemist. Heb ik wel bereik? Ik heb onrust in mijn kont en kan absoluut niet rustig stilzitten.. Marije doe niet zo stom, het komt heus wel vandaag denk ik bij mezelf. Maar ja , mijn verstand is er vaak wel, maar die overtreffende stem van paniek vaak ook..

12.00 Na een uur te hebben rondgedrenteld en continue mijn telefoon en mail checken beslis ik dat ik best wel even kan gaan bellen, gewoon even vragen of ze iets gehoord heeft. Dat is toch niet vreemd? Of wel? Misschien vind T. (van de groepsbestelling) het wel heel raar dat ik bel, dat ik een stalker ben of zo. Het is de eerste keer dat ik meebestel, straks mag het niet meer. Marije doe normaal, van 1 belletje  vind ze je heus niet raar

 12.30  Na nog een half uur met mezelf in discussie te hebben gezeten over wel of niet bellen besluit ik het erop te wagen.

Ik bel T. en ze verteld mij dat ze mij net wou bellen. Ze heeft contact met de leverancier gehad en er stond een fout op de site, op dinsdag wordt niet in Overijssel geleverd, het komt Vrijdag. Shit denk ik , dan moet ik schuiven, nou ja ik ben ’s ochtends nog thuis) Geen probleem zeg ik tegen T. Dat maakt niet uit , kun jij ook niets aan doen, ik hoor  het wel als het er vrijdag is. Dit alles vrolijk en onbezorgd.

Maar van binnen zit ik al in paniek en als ik opgehangen heb begint de penarie… Shit shit shit… Ok plan de campagne maken dan maar. Als het ’s ochtends gewoon geleverd wordt is er niets aan de hand. Kan ik daarna naar de fokker en gewoon paps daar ontmoeten.  Maar ja… en daar gaat ie dan: Wat als er later bezorgd wordt… Ik heb de fokker belooft langs te komen, en ik wil dat paps Aedan graag ziet.  En dan punt 2. Paps weet niet hoe laat hij vrij is, dat kan om 3 uur ‘s middags zijn maar ook pas om 8 uur.  Dat zijn 2 onzekerheden… op 1 dag!  En dus gaat mijn gedachten in versnelling 16 Alle mogelijke scenario’s af die die dag kunnen gebeuren… En geloof mij , dat zijn er heeeeel veel. Ik kan die waterval niet stoppen.

Ik slaap maar 2 uur die nacht, van vermoeidheid. ’s Ochtends ben ik een wrak. Ik heb Boerderij maar wil eigenlijk afzeggen. Dit keer wint mijn verstand, ga er maar heen dan heb je afleiding.

Maar ook op de boerderij loop ik verdwaasd rond. Alles gaat langzaam voor mijn gevoel, en ik moet verschrikkelijk moeite doen om gesprekken te volgen of te luisteren als iemand mij wat zegt. Mensen vinden dat ik er moe uit zie. Ik vertel dat ik slecht heb geslapen. Het is algemeen bekend dat ik slecht slaap, maar vannacht was dramatisch. Bella merkt dat ik niet goed in mijn vel zit en blijft veel in de buurt en zit op mijn schoot als ik ook zit om lekker te knuffelen.  Ik rook me het apezuur van de stress maar niets helpt.

Thuisgekomen eet ik en daarna zit ik wat op de tablet te klieren. Maar nog steeds speel ik scenario’s af. Naar bed en dan zie ik daarna wel weer.  De nacht is niet veel anders als de eerste en de donderdag verloopt hetzelfde… half in paniek en gestrest kom ik de dag door.  Thuisgekomen ben ik helemaal kapot. Dit gaat niet meer, ik heb slaap nodig, hop op tijd naar bed.

Dus om 20.30 lig ik op bed en zo rond 23.00 trek ik het niet meer. Ik begin te hyperventileren en de paniek kruipt naar buiten. 

En dan komt gedachte erbij dat ik papa misschien moet bellen, uitleggen dat vrijdag misschien een dikke zooi wordt en dat het mij spijt dat ik er zo’n zooi van maak. Dus na 5 minuten met mijn vinger boven de belknop te hebben gehangen bel ik hem op.

Hallo papa, en ik vertel hem van mijn probleem. Ik heb geen idee hoe laat het vlees geleverd word, dat ik dus niet weet of ik bij de fokker ben of thuis nog ben. Dat ik erop MOET wachten omdat het ingevroren vlees is. En dat ik ook echt wil dat hij Aedan ziet.

Paps zegt heel luchtig: Dat is toch geen probleem?

Niet? Denk ik…

Nee,  als het vlees geleverd is ga je gewoon naar de fokker en dan bel je mij even dat je daar bent, en zo niet dat rijd ik naar jou toe en dan als het geleverd is rijden we daarna naar de fokker…

Oh…

Dus…

 Dat vind je niet erg?

Nee hoor, daar moet je geen probleem van maken.

Geen probleem van maken, dat zegt mijn papa wel eens vaker, en ik wou dat ik daar eens naar kon luisteren…

Een grote last valt van mijn schouders af, We spreken af dat we het inderdaad doen zoals hij voorstelt en na een laatste : niet druk om maken van papa  hang ik op. Wat voel ik mij verschrikkelijk moe… 

Ik ga slapen en voor mijn doen slaap ik best goed die nacht.

Het is een uitgebreid voorbeeld maar misschien laat het jullie  een glimp zien van hoe mijn hoofd soms verschrikkelijk vermoeiend werkt.

Het vlees werd overigens om 10.00 uur vrijdags geleverd, ik ben daarna bij de fokker geweest en Papa heeft mij opgehaald aldaar en Aedan ontmoet.

De controle kwijtraken is iets waar ik mee aan de slag moet. Niet gemakkelijk maar ze van slag raken door zoiets kleins is niet fijn. Het is de eerste keer niet en zal ook de laatste keer niet zijn.

Het betekend ook niet dat mensen nu per se rekening ermee moeten houden. Ik kan niet verwachten dat iedereen zich aanpast aan mij , en dat wil ik ook niet, ik wil leren omgaan met de normale gang van zaken.

Hebben jullie wel eens heftig last van controle verlies? Ik ben erg benieuwd!

Hoe een angst voelt...

En zo is het misschien wat uit te leggen. De ene keer is er niets aan de hand, en dan ineens staat er die muur die een ander niet ziet....

Bespreekbaar?

Een stigma , dat zit er op de psychiatrie. En niet zo'n kleintje ook. Door de uitvoerige media van tegenwoordig horen we veel negativiteit over psychische beperkingen of klachten. Facebook, Twitter, online nieuwsartikelen, de krant, radio en tv. De meeste mensen denken bij psychiatrie aan mensen die gevaarlijk zijn. De moordenaar van een gezin die zwaar depressief was. De overvaller die borderline heeft en zo gaat het door. Jammer want talloze 'criminelen' hebben geen psychische problemen maar zijn heel 'normaal' waardoor er al snel over een kant gescheerd word. Niet gek want wij Nederlanders hebben niet voor niets het spreekwoord: Wat een boer niet kent dat vreet ie niet. En dat doelt niet alleen op dat bord bruine bonen van wijlen Bartje.
Maar hoe zit het dan wel met mensen met een psychische beperking? Zijn ze eng? Moeilijk om mee om te gaan? Gevaarlijk?
Welnee, maar jammer genoeg door datzelfde stigma durft menigeen met een psychische beperking er niet voor uit te komen omdat men zich schaamt of mensen van ze weglopen. Daar ben ik zelf ook slachtoffer van geworden.
Zelf ben ik een vrij open persoon, dat was ik in het hele begin niet zo, ik voelde me in een hokje gestopt, vooral niet over praten want de ervaring leerde, ook bij mij dat mensen van je weg rennen. Maar hoe langer ik er over nadenk hoe stommer ik dat vind. En als een ander het niet durft dan doe ik het. Ik begin deze blog met het idee om eens te kijken in het leven van iemand met een psychische beperking. Is het werkelijk zo zoals er in de tekstboeken beschreven staat? Of is het vanuit mijn kant misschien heel anders dan wat er gedacht wordt. Als ik hiermee 1 iemand over de drempel trek om toch een gewoon gesprek aan te gaan of een vriendschap met iemand met een beperking dan is mijn doel behaald.

Dus eerst een voorstelrondje.
Mijn naam is Marije, ik ben 29 jaar en woon in Zwolle. Ik heb een kat, en 2 honden waarvan 1 mijn psychiatrische hulphond is. Ik ben volledig afgekeurd voorlopig en ga daarom 5 dagdelen in de week naar Zorgboerderij 'Het Oosterbroek' in Luttenberg. Deze is onderdeel van het RIBW ( Regionale Instelling voor Begeleid Wonen).  Ik woon zelfstandig maar krijg 1 keer per week huishoudelijke ondersteuning en heb ambulante hulp op afroep wanneer ik het nodig heb (Denk aan moeilijke administratieve handelingen etc)
Ik ben gediagnosticeerd met ADHD, PTSS en een persoonlijkheidsstoornis NAO.
Klinkt dat al eng en onbekend? Ik zal het proberen uit te leggen in makkelijke taal

ADHD: Attention Deficit Hyperactive Disorder. Oftewel: Ik ben (verschrikkelijk) snel afgeleid. Zo kan ik de hele dag druk zijn met opruimen, is het aan het eind van de dag nog steeds een dikke teringzooi maar ligt alles 10 cm verderop. Frustrerend.. Want een ander denkt dat je lui bent, en jij snapt niet weer waar je moet beginnen. Het hyperactieve gedeelte zit vooral in mijn hoofd. Ik leg het altijd uit alsof ik een waterval in mijn hoofd heb die recycled. als ik klaar ben met alles een weerwoord geven of een plekje komt het weer boven aan en stroomt het weer lekker verder... Al eens een waterval geprobeerd te stoppen met je handen? geen succes, die dam die je heb gebouwd wordt vernield door de opbouwende kracht.

PTSS: Post traumatische stress stoornis. Eigenlijk heel simpel, door herhalende trauma's in het verleden heb ik nu last van stress en angst in het heden. Misschien klinkt het een beetje bekend als ik je vertel dat menig veteraan dit overhoud aan de oorlog. dat vuurwerk dat je afknalt met oud en nieuw kan een ware hel zijn voor een veteraan die een gevecht in de oorlog letterlijk herbeleefd.

Persoonlijkheidsstoornis NAO (niet anderzinds omschreven.) Hiervan zijn er velen. Borderline, Schitzofrenie, Meervoudige persoonlijkheids, Ontwijkend, Paranoide etc etc. en dus ook NAO , wat eigenlijk betekend dat ik niet in bepaald hokje van een bepaalde stoornis pas maar dat ik trekken heb van de afhankelijke en vermijdende persoonlijkheidsstoornis , en o ja ook die van paranoide.. ( en die klinkt vaak eng maar betekend alleen maar dat ik niemand echt vertrouw.)

Bij mij uit zich het voornamelijk bij chaotisch zijn, dingen vergeten, slechte dagen hebben waarbij ik niet naar buiten durf (zonder hulp) , pleinvrees, depressieve buien, en het moeilijk vind om iemand te vertrouwen. (en gaandeweg zullen jullie daar meer over leren kennen door wat ik schrijf.

Is dat alles wat ik ben dan ? Nee hoor, want ik ben ook nog eens een heel open persoon, vrolijk, creatief, passie voor dieren (voornamelijk honden en paarden)  ik ben zorgzaam en wil vooral iedereen het naar hun zin maken ( wat soms tegenwerkt voor mezelf.)

Ik wil minimaal 1 keer in de week hier wat posten, maar dikke kans dat het wat vaker gebeurd. Immers soms gebeurd er veel, en soms weinig. Voorlopig laat ik het hier bij. Kunnen jullie even inlezen en indien je vragen hebt ze stellen. En doe dat ook gewoon, ik beantwoordt ze graag. Het ultieme doel van deze blog is om dit alles bespreekbaar te maken en daar kunnen we hier een begin mee maken.